من لحظه ها را به عشق همراهی تو رج میزنم
«بنام خالق سحر»
امروز اولین روز از ماه میهمانی خداست. سلام بر تو ای مهربان ترین مهربانان
ای که با دل گرمی هایت عشق را برایم معنا میکنی؛ ای که حضورت همیشه ارامش دهنده ی قلبم است
ای که بودنت را در پس نشانه هایت میجویم؛ ای که هستی و من نمیبینمت گاهی....
و از این غفلت پشیمانم، پشیمان! تو در لحظه لحظه ی لحظاتم؛ ثانیه هایم؛ ساعت هایم؛ روزهایم گم شده ای
من تو را جستجو میکنم ای معبود من. میخوانمت با صدای باران؛ میجویمت با نوای پرندگان؛ میپرستمت
با گزر زمان. زمانی که زود به هنگام زود به هنگام تر از انچه که فکرش را میکنی فرا میرسد و تو را اسیر خودش میکند.
واااااااااااااااای خدای من! میدانی چقدر دلم تنگه این نجواهای عاشقانه بود؟! و تو... تو چقدر بزرگی که این همه
پستی و حقارت را کوچک میشماری و میبخشی ام؛ به همین سادگی! تو چقدر خدایی ولایق پرستش!
الان و در این لحظات پر اشوب دلم به تمام کاینات؛ به تمام انجه که هست و افریده ای؛ قسم میخورم قسم میخورم
که *دوستت دارم* که در دلم خانه کرده ای؛ که تویی انی که همیشه دنبال اویم برای ارام قلبم.
تو ان تجلی نور و عظمت؛ تو ان خدای پروانه ها؛ تو... تو... تو...
خدایا! دستم بگیر و مرا به اغوش رحمت و مغفرتت هدایت کن!
امین.............
امیدوارم نجواهای من واستون تکراری و خسته کننده نباشه!
مخلص همتون علیرضا
